«شهید»، شاهد شهود عرفانی شد و نقش هرچه خوبی را در چهارفصل گیتی نمایان کرد و چشم ستارگان آسمان را روشن، ققنوس هشت‌جنت که هفت آسمان را مجذوب خود کرده است، همان عاشقی که در وادی مقدس عاشقی، پر پرواز گشود و فرشتگان را نوازشگر روح نابش کرد.
«شهید»، همان ستاره‌ خاک‌نشین همیشه‌‌بیدار شب‌های خون و آتش که تا لمس شعله‌های بصیرت و حقیقت در مقتل عشق رزم عاشقانه کرد تا پیوندی ابدی در بزم عارفانه.
عشق در منشور نور هشت هزار ستاره درخشان راه عاشقی، مأوای جاودانگی‌اش را به تصویر کشید تا درس استواری را در دل حادثه بر تارک تاریخ بنشاند.
حالا می‌خواهیم هرروز را با نامی و یادی از این ستاره‌ها، شب کنیم و کار را با تبرک و مدد از این عارفان عاشق آغاز؛ باشد که ادای دینی باشد به آن‌همه رشادت، شهامت، مجاهدت و شجاعت. برگ سبزی، تحفه درویش، تا چه قبول افتد و چه درنظر آید.
تبرک لحظاتمان با شهید فرهنگ قیاسوند:
اى پدر و مادر و برادرانم و خواهرانم و دوستان عزیزم همین‌طور که تا به حال در محبت اطاعت از خدا و رسولش و ائمه اطهار و ولایت فقیه بودید، همچنان به راه خود ادامه دهید که سعادت دنیوى و اخروى شما در این اطاعت‌هاست.
پدر و مادرم اگر من شهید شدم، بدانید راه حسین (ع) را رفته‌ام، راه علی‌اکبر (ع) را رفته‌ام، راه حضرت ابوالفضل (ع) را رفته‌ام، راه بهشتى و رجایی و باهنر و مطهرى را رفته‌ام، راه تمام شهیدان صدر اسلام را رفته‌ام.
خون من بسیار ناقابل است در برابر خون‌هاى ریخته‌شده دیگر شهدا، پس براى من گریه نکنید، براى امام حسین گریه کنید و براى رهروان پاک و عالیقدر آن حضرت.
امیدوارم بتوانیم با جهاد با دشمنان راهى به سوى کربلا باز کنیم براى زیارت.
حالا که در این مقام مقدس یعنى جبهه آمده‌ایم، هیچ آرزویی ندارم جز اینکه خدمت امام برسم و به‌واسطه قصور در خدمت جرأت به خود نمی‌دادم و خود را شایسته اتلاف وقت ایشان نمی‌دیدم.
خدایا! تمام کوشش من این است که به تو نزدیک شوم و مرا یارى دهى، آمین یا رب‌العالمین.
والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته.