در شرایطی که امنیت غذایی به یکی از ابزارهای راهبردی در چانه‌زنی‌های سیاسی کشورها تبدیل شده، بی‌توجهی به توسعه زیرساخت‌های کشاورزی جایگاه ایران را در معادلات منطقه‌ای و جهانی تضعیف کند.
«فقط چهار درصد، سهم بخش کشاورزی از سرمایه‌گذاری کل کشور است که باید غذای 85 میلیون نفر را تأمین کند» آمارهای کلان اقتصادی نشان می‌دهد.
امنیت غذایی امروزه تنها تأمین غذا نیست بلکه از مهم‌ترین واژگان دیپلماسی، چانه‌زنی‌های سیاسی و اهرم فشار در مذاکرات کشورها است، کشوری که نان ندارد توان ندارد.
بر اساس داده‌ها، سرمایه‌گذاری در بخش کشاورزی در هفتاد سال گذشته کمتر از پنج درصد بوده و از دهه 90 به بعد کاهش یافته است در حالی که بخش کشاورزی 8.3 درصد در تولید ناخالص داخلی و 14.4 درصد در اشتغال کشور نقش دارد.
بر اساس اعلام سازمان خواروبار جهانی ملل متحد ترکیه با سرمایه‌گذاری 37 میلیارد دلار در یکسال و افزایش چهار درصدی سهم صادرات کشاورزی خود را به 16 درصد رساند. کشورهای هند، چین و آمریکا هم از پیشروان سرمایه‌گذاری کشاورزی هستند.
بحران‌های تغییرات آب و هوایی،‌ افزایش تقاضا و محدودیت‌های تولید در کمین بخش کشاورزی است، فائو پیش‌بینی کرده تا سال 2050 کشورهای در حال توسعه برای عبور از پیچ بحران غذایی باید 83 میلیارد دلار در بخش‌های اولویت‌دار کشاورزی سرمایه‌گذاری کنند، این رقم تقریباً معادل سه برابر درآمد نفتی فعلی ایران است.
عیسی کلانتری دبیرکل خانه کشاورزی می‌گوید که بخش کشاورزی خیلی مزیت ندارد و سرمایه‌ها اگر به بخش دیگری منتقل شود و یا با واردات نیاز کشور تأمین شود ارزش افزوده بیشتری برای کشور خواهد داشت.
در مقابل، وزیر جهاد کشاورزی، غلامرضا نوری،‌ کشاورزی را بخشی اشتغال‌زا،‌ درآمدزا، تأمین‌کننده امنیت غذایی و ضربه گیر تحریم‌ها می‌داند که سرمایه‌گذاری‌ در این حوزه باید افزایش یابد.
وزارت جهاد کشاورزی به‌عنوان راهکار جذب سرمایه‌، موانع و ظرفیت‌های سرمایه‌گذاری را شناسایی و دستورالعمل‌ها را اصلاح و ساختار متناسب برای جذب ایجاد می‌کند، هوش مصنوعی بدنه اصلی این ساختار می‌شود که در آن تشکل‌ها به کار گرفته می‌شوند.