بارندگی در ایران به طور متوسط یک سوم میانگین جهانی است و تبخیر آن دو تا سه برابر بیشتر از میانگین جهانی است. ما در عرض 25 تا 40 درجه نیمکره شمالی قرار گرفته ایم و این عرض کمربند خشک جهان است، بنابراین باید نوعی از سیاست توسعه را اعلام می‌کردیم که کمترین وابستگی به آب وجود داشت و اقتصاد کشور به آب وابسته نبود؛ مثل کاری که امارات انجام داد. در این کشور چه بارندگی باشد و چه نباشد تغییری در اقتصاد این کشور بوجود نمی آید چون روی بارندگی حسابی باز نکرده اند و خردمندی این بود که با توجه به آگاهی از واقعیت به این سمت می‌رفتیم و اجازه نمی‌دادیم کار به اینجا بکشد. اما ما به بهانه افزایش صادرات غیرنفتی به سمت وابستگی به آب و خاک رفتیم. 

اراضی کشاورزی را افزایش دادیم و این نه تنها به معنی تامین مایحتاج کشور بود بلکه ادعای صادرات آب مجازی کردیم. محصولات کشاورزی چون پسته و سیب و… صادر شد این یک خطای راهبردی بود که مرتبا مرتکب شدیم.

او می‌افزاید: "اشتباه دیگر احداث صنایع آب بر بود؛ یعنی صنعت سیمان و پتروشیمی و فولاد و اتم. صنعت فولاد هفت برابر سایر صنایع آب می‌برد. اتم هفت برابر فولاد آب می‌برد و ما به سراغ صنایعی رفتیم که با واقعیت‌های اقلیمی کشور ما در تضاد بود. خطای دیگر این بود که چنین صنایعی را به جای احداث در حاشیه دریا در قلب کشور و در مناطق کویری مستقر کردیم. حتی نیروگاه نطنز و فوردو به جای احداث در صنایع جنوبی به جایی رفت که فکر می‌کردیم امنیت دارد.

 در حالیکه در دنیای امروز هر نقطه ای را می‌توانند بزنند. در طول 14 سال گذشته تنها 74 میلیارد متر مکعب یعنی به اندازه سه دریاچه ارومیه بیش از آنچه آب ورودی داشته باشیم از سفره‌های زیرزمینی آب برداشت کرده ایم و این سبب شده ایران رکورد فرو نشست زمین را از آن خود کند و بالاترین نرخ فرسایش خاک را داشته باشیم. امروز ایران یکی از 5 کشور اول دنیا در شتاب بیابان‌زایی است."

 ما قضاوت درباره صحبت‌های درویش مبنی بر اینکه چون دچار کم‌آبی هستیم پس نباید صنعت هسته‌ای و ایضا فولاد و پتروشیمی و سیمان داشته باشیم! را به قضاوت مردم واگذار می‌کنیم.

درویش که از حامیان خانم معصومه ابتکار است؛ سوابقی در اظهارات سیاه‌نمایانه نیز دارد.