بیماری التهابی روده شامل بیماری‌هایی مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو است.

دکتر «آندرس یاریور»، متخصص گوارش در سدارس-سینای در لس آنجلس، می‌گوید: «اگرچه داروهای بیولوژیک به طور قابل توجهی نتایج را برای بیماران مبتلا به بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو بهبود می‌بخشند، اما برخی از افراد به این درمان‌ها پاسخ خوبی نمی‌دهند. در این مطالعه ما متوجه شدیم بیمارانی که میزان چربی داخلی شکمی بالاتری دارند، کمتر احتمال دارد که بهبود یابند.»

برخلاف برخی از داروهای ضد التهابی، داروهای بیولوژیکی با مسدود کردن اهدافی که باعث التهاب در بدن می‌شوند، عمل می‌کنند.

محققان دریافتند بیمارانی که سطح چربی احشایی بالاتری داشتند، پس از درمان، سطح پایین‌تری از داروهای بیولوژیک در خون خود داشتند و میزان بهبودی بدون استروئید و بهبود روده نیز کمتر بود. چربی احشایی در اعماق شکم، اطراف اندام‌های مهم از جمله معده، کبد و روده‌ها یافت می‌شود.

به گفته محققان: «به نظر می‌رسد بافت چربی در سمت داخلی شکم، بر درمان تأثیر می‌گذارد، بنابراین ممکن است نیاز به استفاده از دوزهای بالاتر از داروها برای کمک به این بیماران باشد.»

برای این مطالعه، تیم تحقیق 141 بیمار مبتلا به بیماری التهابی روده را با یکی از سه داروی بیولوژیک درمان کردند: اینفلیکسیماب (رمیکید)، وستکینوماب (Stelara) یا ودولیزوماب (Entyvio).

یاریور گفت: «ما دریافتیم که چربی احشایی بیشتر با سطوح بالاتر سیتوکین‌های پیش التهابی مرتبط است، که نشان می‌دهد بافت چربی التهاب را تحریک می‌کند، و مقاومت در برابر درمان دارویی بیولوژیک را افزایش می‌دهد.»

یاریور اضافه کرد که نوع متفاوتی از دارو ممکن است در بیماران مبتلا به چربی احشایی داخل شکمی مؤثرتر باشد.

وی با اشاره به اینکه با شیوع بیشتر چاقی و سندرم متابولیک، نیاز به جایگزینی برای درمان‌های بیولوژیکی برای بیماری التهابی روده وجود دارد، گفت: «ما باید داروهایی با مکانیسم‌های اثر متفاوت، به‌ویژه مولکول‌های کوچک دیگر را بررسی کنیم تا ببینیم آیا یافته‌های ما درست است یا خیر.»