«هلن ترملت»، نویسنده ارشد این مطالعه از مرکز سلامت مغز جواد موفقیان در دانشگاه بریتیش کلمبیا در ونکوور کانادا، گفت: «برای مدت طولانی، تصور می‌شد که ام‌اس از نظر بالینی تنها زمانی شروع می‌شود که فرد اولین رویداد میلین زدایی خود را تجربه کند، مانند مشکلات بینایی.»

ترملت در بیانیه خبری دانشگاه گفت: «اما ما متوجه شدیم که یک دوره کامل قبل از این رویدادها وجود دارد که در آن بیماری خود را به روش‌های غیرمستقیم تری نشان می‌دهد.»

وی در ادامه افزود: «ما بسیاری از مسائل را در زندگی بدیهی می‌دانیم نظیر راه رفتن، تعادل، بینایی، گفتار، حتی عمل ساده بلع، تا زمانی که یک روز توسط ام اس از ما گرفته شود. هر چه بهتر بتوانیم علائم و نشانه‌های اولیه ام اس را شناسایی کنیم، زودتر می‌توانیم آن را تشخیص دهیم، و درمان کنیم. ما می‌توانیم با یک اقدام گسترده و بستری شدن در بیمارستان، از تجربه اسیب‌های جدی توسط بیمار جلوگیری کنیم. درمان زودهنگام ممکن است به کُند کردن پیشرفت بیماری کمک کند.»

ام اس یک اختلال خود ایمنی با علائم مختلف است که می‌تواند تشخیص آن را دشوارتر کند و به راحتی با سایر بیماری‌ها اشتباه گرفته شود.

در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به غلاف محافظی به نام میلین که رشته‌های عصبی را می‌پوشاند، حمله می‌کند. این امر باعث اختلال در ارتباط به مغز و از آن می‌شود.

مراحل اولیه یک بیماری، که به عنوان دوره‌های پرودرومال شناخته می‌شود، در سایر بیماری‌ها مانند پارکینسون به خوبی تثبیت شده است، جایی که افراد سال‌ها قبل از شروع کمبودهای حرکتی شناخته شده، علائمی مانند یبوست را تجربه می‌کنند.

به گفته محققان، اگر بتوانیم ام اس را زودتر تشخیص دهیم، درمان می‌تواند زودتر شروع شود که این پتانسیل فوق العاده ای برای کُند کردن پیشرفت بیماری و بهبود کیفیت زندگی افراد دارد.

محققان دریافتند که بیماران ام اس تقریباً دو برابر جمعیت عمومی، 28 درصد در مقایسه با 15 درصد، بیماری روانی را تجربه می‌کنند.

آزمایشگاه ترملت قبلاً خستگی، اختلالات خواب، سندرم روده تحریک پذیر، کم خونی و درد را به عنوان بخش‌های بالقوه بیماری ام اس شناسایی کرده بود.